zelfgeplukt

"in zijn rechterhand houdt hij een klein versgeplukt veldboeketje"

juni 2021

Ik zit in het park op de zonovergoten eerste dinsdag van juni en ik geniet van de levendigheid die zich rondom mijn kleedje afspeelt. Rechts van mij een kersvers gezin dat de eerste kruipmomentjes van hun baby in zich opneemt. Of de Italiaans ogende jongen met zijn wilde bos donkere krullen die volledig op lijkt te gaan in zijn zelfgeschreven aantekeningen terwijl hij nonchalant zijn sigaret rookt. Of de vier studenten die -met een met stippen bekleed feesthoedje op hun hoofd- de belangrijkste levenszaken van dat moment met elkaar doornemen.

De zachte aanraking van de grassprietjes bij mijn voeten maken mijn 'eindelijk juni' gevoel compleet. Als ik opkijk van mijn tijdschrift zie ik een jongeman langs komen rennen. Of langs komen hardlopen - wat het verschil ook mag zijn. Ietwat ongemakkelijk rent hij zijn weg over het smalle pad door het park. In zijn rechterhand houdt hij een klein versgeplukt veldboeketje. Het al half hangen van de bloemen door zijn heen en weer beweeg probeert hij verder te voorkomen door ze stevig maar zorgvuldig vast te houden. Meteen denk ik aan de bijtjes die de bloemen nog graag hadden willen bestuiven met hun grote verantwoordelijkheidsgevoel voor duurzame biodiversiteit.

Desalniettemin vind ik het bewegende beeld van deze hardloper ontzettend lief. Tegelijkertijd vraag ik me af wie zich de gelukkige ontvanger mag gaan noemen van dit lieve bosje. Ik denk aan zijn vriendin die waarschijnlijk nietsvermoedend thuis wordt verrast met dit liefdevolle gebaar. Maar meteen word ik bewust van mijn niet 2021-proof gedachte en ga ik de andere opties langs. Misschien zijn ze namelijk wel voor zijn vriend aan wie hij zijn liefde wil uiten door middel van een kleurrijke verzameling van 'hij houdt wel van me - hij houdt niet van me'tjes. Of voor zijn oude oma, die weer even helemaal op kan bloeien door de herinnerende geur van bloemen. Of voor zijn vader, die door al het gethuiswerk niet aan zijn sociale trekken komt en wel een fleurig uitzichtpuntje kan gebruiken. Of voor zijn buurvrouw, die hem vroeg in de morgen altijd even vrolijk gedag zegt - onafhankelijk van hoe lang zijn gezicht is door het wel of geen tijd hebben gehad voor zijn hoognodige ochtendkoffie.

Maar misschien zijn ze wel gewoon voor hemzelf. Een klein stukje natuur in zijn stadse woonkamer. En mogelijk heeft hij er helemaal niet over nagedacht waarom hij ze plukte, maar deed ie het gewoon, zomaar. Ik denk nogmaals aan de moreel hongerige bijtjes. Door de gedachtes over de potentiële ontvanger van het boeket was er in mijn hoofd aan (bio)diversiteit gelukkig géén gebrek.