het begin(t)

"wellicht zit de kunst van het leven wel gewoonweg
in het niet-weten"

2023

Een zacht briesje waait over mijn blote onderarmen. Wat losse haren kriebelen in mijn gezicht. De warmte van de zon voelbaar op mijn rug. Ik zou haast geloven dat ik me bevind in het hart van een zwoele zomer. Maar het tegenovergestelde is waar. Het is hartje winter.
Het zijn sensaties die ik normaalgesproken niet aan deze tijd van het jaar zou toeschrijven. Maar wat blijft over van normaal als je het even goed weet te jetlaggen, op de kop gooit en buiten haar eigen kaders brengt? Even weer met beide voeten op onbekende grond. Echter, hoe weet je welke richting de juiste is als je niet meer uit kan gaan van je automatische piloot?

Wellicht zit de kunst ‘m wel gewoonweg in het niet-weten. Want ondanks dat controle een zelfgecreëerd concept is, is het willen uitdenken en ver vooruit plannen van het leven niet heel artistiek. Het zal nooit opkunnen tegen de wetten van de natuur, of hoe ik het tegenwoordig graag noem - the universe. Hier, aan de andere kant van de aardbol, laat een lange blik op de immense sterrenhemel me beseffen hoe klein we eigenlijk zijn. Dat we onderdeel zijn van een ontastbaar groot geheel. Hoe relatief het leven eigenlijk is. En zo heeft ook het afgelopen jaar me even heel socratisch laten inzien dat ik eigenlijk nog helemaal niets weet. En hoogstwaarschijnlijk ook nooit zal kúnnen weten.

Hoe meer ik buiten mijn eigen wereld treed, hoe meer ik me realiseer dat groei plaatsvindt buiten het vertrouwde. Het loslaten van een vastgeroest zelfbeeld is daar één van. Het afgelopen jaar vond ik mezelf in een zogeheten liminele fase, een tussenruimte. Daar waar je al afscheid hebt genomen van het oude, maar nog niet geïntegreerd bent in het nieuwe. Soms (lees: vaak) verlangen we naar het ontkennen van onze complexe binnenwereld, in de hoop dat ie zo verdwijnt. Maar misschien moeten we die gewoon toelaten, niet wetend welke verrassingen die allemaal in petto heeft. En wellicht, als we 'm lang genoeg durven aan te kijken, knipoogt ie wel terug. En romantisch of niet, als we onze focus proberen te veranderen naar wat er is, kunnen we op den duur misschien makkelijker het vertrouwde met het onbekende laten samenvloeien.

Dit jaar proost ik dus op het ont-worden van alles wat ik dacht dat ik was, dacht dat ik moest zijn en dacht dat ik zou worden. Ik proost op het niet-weten. Het is tijd om te integreren, the way forward. Ik proost op(dat) het begin(t).