outside the box

"géén structuur is eigenlijk ook een soort structuur"

juni 2023

Nietsvermoedend zit ik op mijn balkon. Van buitenaf wellicht een rustig aanzicht, in realiteit een toch wel drukke bezigheid. Noem het een goede poging tot -zoals mijn therapeut het noemt- “zijn”. Maar dan word ik opeens, geheel onvrijwillig, ín het moment gebracht als ik in de verte iets zwarts zie bewegen. Als vanzelfsprekend word ik vervolgens verrast met een langgerekte maar uiterst vrolijke ‘hoi’. Ik had het eigenlijk al kunnen raden: De Teckeltjes Meneer. Al strompelend op pad met zijn twee kortpotige (maar zeer langharige) diva’s voor hun nodige blokje om. Zo weinig structuur als ik op dit moment in mijn leven ervaar, zoveel structuur heeft De Teckeltjes Meneer. En weer of geen weer, De Teckeltjes Meneer loopt iedere dag, twee tot drie keer, sjokkend langs mijn appartement.

In het begin zag ik hem, maar hij mij niet. Daarna zag hij mij, maar ik hem niet altijd. Maar onderhand kijkt hij altijd trouw even om als hij langs loopt. Natuurlijk om te checken of zijn teckeltjes nog achter hem aan huppelen, maar ook om te zien of ik toevallig op het balkon zit. En áls hij dan ziet dat ik er ben, roept hij altijd even vrolijk gedag. Zelfs als ik verstopt zit achter m’n zonnescherm of zelfgemaakte balkontafel. Het is dus eigenlijk geen gewone begroeting, het is een structurele begroeting.

Vaak was ik jaloers op De Teckeltjes Meneer: op zijn regelmaat, op het zichzelf in beweging krijgen en op het dagelijks naar buiten gaan. Maar misschien nog wel het meest op de eenvoud. Stiekem was hij voor mij, samen met zijn hondjes, een heuse inspiratiebron (lees: spirit animal). Een soort gids die in mijn structuurloze leven altijd weer onverwachts tevoorschijn komt. Om me te confronteren met mijn regelmaatloosheid. En om Henk (zo noem ik mijn hoofd) te voeden met schuldgevoelens. Maar gelukkig dwarrelen dan opeens de wijze woorden van afgelopen therapiesessie weer als een soort wolkjes rond in mijn hoofd: “Omarm de chaos, ervaar de uitzichtloosheid. Géén structuur is eigenlijk ook een soort structuur.”

Opeens realiseer ik me dat De Teckeltjes Meneer mogelijk iets anders symboliseert dan confrontatie. Wellicht staat hij voor vertrouwen. Want wat ik ook doe (of niet doe) op een dag, De Teckeltjes Meneer zal altijd wel weer een keer langslopen. En zo niet, zo leert de ervaring, dan zie ik hem tóch wel weer op een ander moment. En al zijn onze begroetingen an sich iets heel kleins -slechts een paar seconden per dag- in betekenis worden ze steeds groter. Dus als ik dan toch weer eens even vastzit in mijn eigen hoofd, vertrouw ik in het vervolg maar gewoon op De Teckeltjes Meneer. Niet op onze structurele begroeting, maar gewoon op zijn "zijn".